Podstawy prawne dochodzenia odszkodowania
Zgodnie z ustawą z dnia 5 grudnia 1996 r. zawodach lekarza i lekarza dentysty lekarz może wykonywać zawód w wielu formach i postaciach to jest:
a) umowy o pracę,
b) umowy cywilnoprawnej,
c) indywidualnej praktyki lekarskiej,
d) indywidualnej specjalistycznej praktyki lekarskiej,
e) grupowej praktyki lekarskiej w formie spółki (cywilnej lub partnerskiej,
Wadliwe działanie lub zaniechanie personelu medycznego, które jest zawinione i w wyniku którego pacjent doznał szkody, stanowi podstawę odpowiedzialności cywilnoprawnej personelu medycznego. Zależnie od podstawy lekarz może ponosić odpowiedzialność wobec pacjenta za szkodę medyczną wyrządzoną mu z własnej winy na podstawie art. 415 k.c. Może to być odpowiedzialność solidarna z podmiotem leczniczym. Pokrzywdzony jest uprawniony wnieść pozew tylko przeciwko podmiotowi, tylko przeciwko lekarzowi lub pozwać solidarnie obu. W przypadku praktyki prywatnej podstawowa odpowiedzialność wynika z art. 415 k.c., co nie może wykluczyć odpowiedzialności z tytułu niewykonania lub nienależytego wykonania umowy między pacjentem a lekarzem jeżeli zostały wykonywane inne usługi medyczne (art. 471 k.c.).
W przypadku leczenia prywatnego zawierana jest z lekarzem umowa o świadczenie usług medycznych co powoduje, że lekarz ponosi wobec pacjenta odpowiedzialność w przypadku niewykonania lub nienależytego wykonania tej umowy na podstawie art. 471 k.c. Okolicznościami, które wpływają na odpowiedzialnością jest wina, szkoda oraz związek przyczynowy.
Wina
Wina w rozumieniu art. 415 k.c. ujmowana bywa szeroko, jako kategoria obejmująca dwa elementy - obiektywny i subiektywny. Pierwszy z nich oznacza bezprawność działania lub zaniechania osoby odpowiedzialnej za szkodę, drugi zaś wiąże się z nastawieniem psychicznym sprawcy do czynu, a więc stanowi winę w ścisłym tego słowa znaczeniu. W sferze odpowiedzialności deliktowej wyróżnia się winę umyślną (dolus) i winę nieumyślną (culpa).
Szkoda
Szkodę majątkową stanowi różnica między obecnym stanem majątkowym poszkodowanego a tym stanem, jaki by istniał, gdyby nie nastąpiło zdarzenie wywołujące szkodę. Zadaniem wynagrodzenia szkody jest wyrównanie tej różnicy. Natomiast odszkodowanie obejmuje wszystkie utracone korzyści, a więc i utracone od chwili wypadku do momentu wytoczenia powództwa. Szkody majątkowej nie można utożsamiać ze szkodą na mieniu. Typem bowiem szkody majątkowej jest także tzw. szkoda na osobie. W pojęciu szkody mieści się zarówno damnum emergens, jak i lucrum cessans. Należy wprawdzie przyznać, że o ile wysokość szkody w tej pierwszej postaci najczęściej ustalić można w sposób obiektywny, o tyle określenie wartości utraconych korzyści jest w pewnej mierze zależne od odczucia pokrzywdzonego.
Związek przyczynowy
Zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W powyższych granicach, w razie braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Doświadczenie życiowe , że czym innym jest zdarzenie sprawcze a czym innym jego skutki w postaci rozstroju zdrowia. Te ostatnie zwykle pojawiają się po pewnym czasie, mogą być typowe i dające się przewidzieć ale także nietypowe, czy wręcz wyjątkowe, mogą być też różne i to w sposób dający się wyodrębnić co do rodzaju i czasu powstania, przez co można mówić o kilku skutkach i szkodach różnych. Nie da się wykluczyć, że wymagalność roszczeń co do niektórych szkód przypada wcześniej a co do innych później, w związku z czym także inaczej należy tu liczyć terminy przedawnienia z art. 442 § 1 kc.Bez opinii biegłego nie sposób zgodzić się ze stanowiskiem Sądu, że stan rozstroju zdrowia, który zaistniał po określonej dacie, nie był nową szkodą lecz tylko większym rozmiarem szkody już istniejącej.